https://www.endomondo.com/users/10143080/workouts/394272638

https://www.endomondo.com/users/10143080/workouts/386777506

https://www.endomondo.com/users/10143080/workouts/383973503

https://www.endomondo.com/users/10143080/workouts/381178746

Poznawałem nie tylko miasto ale i jego okolice.
https://www.endomondo.com/users/10143080/workouts/380018592

Pierwszy wpis z historii Endomondo. Jest rok 2017, a od 2014 nie pisałem. Postaram się w tym roku popisać ale najpierw zaległości. Raczej bez zdjęć i opisów. Takie tam... Nabijanie kilometrów i zapis poznawania miasta. Dla mnie nowego.
https://www.endomondo.com/users/10143080/workouts/...

Kolejny wyjazd "służbowy". Prognozy pogody zapowiadały deszcz i po południu silny wiatr. Niebo... Niebo pokazywało chyba to samo. W ogóle ten dzień zapowiadał się niewyraźnie.



Wał Miedzeszyński i droga gdzieś tak do okolic Otwocka zapamiętała mi się jako masowo odwiedzana przez sójki oraz jako droga z błędem ortograficznym: mijałem dwie tablice ręcznie wypisane z tekstem "pszyjmę ziemię" - obiecałem sobie stanąć przy trzeciej i zrobić zdjęcie ale trzeciej już nie było. Liczebność sójek o świcie przy drodze tłumaczę sobie kontrolowaniem przez nie drogi (darmowej stołówki) w poszukiwaniu martwych zwierząt. Już kiedyś wczesną wiosną obserwowałem takiego kolorowego ptaka rozszarpującego zwłoki kawki. Niech tam sobie będzie w Wikipedii jako żywiący się głównie roślinami. Dla mnie to jest padlinożerca.

By uniknąć jazdy po pięciokilometrowym odcinku z płyt betonowych odbiłem z 801 w prawo. Sobienie-Jeziory, z ich rynkiem zawsze wydają mi się oazą spokoju. Kilka sklepów - więc można się zatrzymać i coś zjeść. Dalej drogami wśród pól i sadów. Powiśle - więc nie ma co liczyć na urozmaicenie terenu. Płasko. A i drogi w ogromnej większości gładkie. Ruch samochodowy mały. Wciąż jeszcze nie znam dobrze układu dróg w tym rejonie ale zapuszczam się tu bez map i jeżdżę na wyczucie. Dlatego zwykle w tym rejonie mam na zarejestrowanych przejazdach dużo zygzaków. Teraz też. Za następnym razem sprawdzę jeszcze inne drogi i znów będzie poplątany przejazd.

Deszcz zaczął padać gdy dojechałem do Maciejowic. W sklepie firmowym miejscowej piekarni nie znalazłem drożdżówek z kapustą (które mi tu najbardziej smakowały). Nie było ich też w pobliskich sklepach. Po powrocie do sklepu firmowego dowiedziałem się, że w soboty bułek z kapustą nie pieką. Szkoda. Zniknął jeden punkt z mojej gastronomicznej mapy Polski. Jeżdżę przecież najczęściej w weekendy.

Deszcz nie był bardzo intensywny ale pomiędzy Maciejowicami i Stężycą były niespodziewanie duże kałuże na drodze. Być może gdy szukałem drożdżówek tu intensywnie lało. W końcu pod Stężycą miałem już bardzo mokre nogi, reszta ciała lekko wilgotna. Coś tak w lasach kukało, momentami całe lasy świergotały. Pyłki sosen zapamiętują kształty kałuż. Kapał deszcz. Jak czas. Powoli.

Za Dęblinem, przy drodze do Borowiny zatrzymałem się przy bocianim gnieździe. Widać, że bociany zrobiły sobie jaja. A zimą gniazdo z tego słupa spadło na ziemię. Dotąd leży pod słupem. Widziałem jak bocian stał na pustej, blaszanej platformie. Znosił gałęzie. Co nim kierowało? Dwieście metrów dalej jest opuszczone gniazdo na podobnym słupie - mógł się tam przeprowadzić. W pobliskich Matygach też jest kilka opuszczonych gniazd. Ale widocznie pamięć miejsca jest tu najważniejsza.


W Puławach zaskoczyły mnie suche chodniki. Tu prawie nie padało. Miałem dwie godziny czasu na załatwienie spraw. Później miałem jechać na pociąg do Dęblina. Uwinąłem się i ... Ten obiecywany silny wiatr postanowił się posiłować ze mną. I chociaż czasu na dojazd do Dęblina na dworzec PKP miałem z lekkim nadmiarem to jednak gdy wjechałem na peron pociąg właśnie odjeżdżał. Wg rozkładów do następnego miałem 2 godziny. Po dwóch godzinach odkryłem, że tak byłoby w środku tygodnia. W weekendy pociąg mam jeszcze później. I już żałowałem, że nie pojechałem z Puław do Łukowa czy Siedlec. Dęblin nie jest jakość szczególnie ciekawy. Chyba że ktoś lubi dawne fortyfikacje to może się po okolicy powłóczyć. A tak dworzec i pociągi. I ciuchcia wąskotorowa o której wciąż nic nie wiem - wąskotorowe połączenie z twierdzą zniknęło na długo przed datą wyprodukowania parowozu.



Korzystając z wolnego czasu skoczyłem zrobić zdjęcie drewnianego kościoła w Dęblinie obok którego powstaje duży, nowy, murowany. Nie wiem co się stanie z tym drewnianym. Gdyby stał tam gdzie go wybudowano w I połowie XVIII wieku byłby na pewno zabytkiem. W 1929 roku jednak tą cerkiew unicką w Łosicach rozebrano i przeniesiono do Dęblina. Może niedługo zniknie?



Na mapie z Endomondo nie ma odcinka przejechanego w Warszawie z dworca do domu. Nie chciało mi się już w to bawić. Było już późno. O wiele później niż chciałem by było.

Pokaż trasę GPS

Tradycyjnie ten mokry dzień spędziłem w trasie. Tym razem był to wyjazd „jednostronny”. Jechałem z Małkini do Warszawy. Celem były Brok i Wyszków. Początek trasy znałem z dawniejszych wyjazdów. Najbardziej obawiałem się dojazdu do samej Warszawy. To dla mnie wciąż gąszcz dróg nieznanych – głównych unikam. Przygotowałem mapy. Spodziewając się ciepłego dnia nie wziąłem żadnej kurtki ani bluzy. Zacząłem od jazdy na stację Warszawa Wileńska. 10 km przez miasto, które śpi. Jeszcze było nakryte kołdrą.



W pociągu miejsca dużo. Ciekawe, że wsiadłem do czystego przedziału a po godzinie jechałem w śmietniku. Rowerzysty nikt nie pytał czy może zapalić. Palacze pytali się o to nawzajem i w ten sposób spełniali obowiązek kulturalny. Później rzucali pety na podłogę i wychodzili. Przybywało puszek i butelek po piwie.



Konduktor miał problem z uzyskaniem od pasażerów biletów. I chyba zawsze tak jest. W Małkini, gdzie pociąg kończył bieg, mijałem się w drzwiach z panią, która najwyraźniej miała ten przedział wysprzątać. To widocznie kolejna tradycja z którą w to tradycyjne święto się spotkałem. Sucho też nie było choć moim zdaniem deszcz może tylko popsuć to święto dzieciom.
Z Małkini do Broku jest ok. 11 km. Rzut beretem. Było rano więc ruch mały. Było mokro więc nie latały jeszcze owady tak lubiące wpadać do oka albo gardła. Zatrzymałem się przy cmentarzu żydowskim. Podobno poprzednio wszedłem na jego teren od tyłu i dlatego nie wszystko widziałem. Teraz wszedłem od drugiej strony i już chyba widziałem wszystko.



Kolejne naście kilometrów miałem do przejechania przez las by dotrzeć do Poręby. Tu zjechałem z drogi wojewódzkiej kierując się do Udrzynka i Brańszczyka. Nie pojechałem drogą najkrótszą. Wybierałem drogi wg własnych kaprysów. I ładnie było.



Była jednak pewna przyczyna takich wyborów do której trochę wstyd mi się przyznać. Mapy przygotowane na wyjazd zostawiłem w domu. Odkryłem to w Małkini. Nie miałem jednak nic do stracenia. Mniej więcej wiedziałem jak mam jechać. Może nawet więcej niż mniej. Zapowiadało się rozpoznanie w walce. To bywa ciekawe. Jadąc nieznaną mi drogą przez nieznany las zobaczyłem krzyż i kamień z tablicą pamiątkową.







Zdaje się, że ktoś tu postarał się o odtworzenie umierającej pamięci. Dobrze to czy nie dobrze? To nie jest już przecież ten stary krzyż. Do Wyszkowa dojechałem jeszcze korzystając z drogowskazów. Do cmentarza żydowskiego już na pamięć i z małą pomocą map googla w telefonie.



Spodziewałem się, że będzie to teren ogrodzony i z utrudnieniami dla odwiedzających. Tak jednak nie jest. I może dlatego dochodzi tu do zniszczeń. Na razie uszkodzona jest jedna z tablic pamiątkowych umieszczonych tu przez fundatorów tego lapidarium.





Dalsza droga była dla mnie wielką niewiadomą. Może z tą wielką trochę przesadziłem ale nie pamiętałem jak mam jechać. Pierwszy błąd popełniłem po przejechaniu przez Bug. Pojechałem w stronę Sokołowa Podlaskiego zamiast Warszawy. Był powrót i dalsza jazda w nieznane. Dopóki trzymałem się trasy S8 wydawało się, że będzie łatwo. Ale nie chciałem jechać tak cały czas. Chciałem ominąć Wołomin i do Pragi Południe wjechać ulicą Marsa. Może gdybym pamiętał, że google proponowały mi jazdę przez Sulejówek… ale nie pamiętałem. Trochę więc pobłądziłem i otarłem się o Wołomin. Obiecałem też sobie nie jechać nigdy więcej na rowerze ulicą Żołnierską. Tam nie ma warunków dla spokojnej jazdy. Nie analizując trasy by wyszukać miejsca w których popełniałem błędy wiedziałem, że nadłożyłem ponad 10 km drogi. Bywało gorzej. Powroty do Warszawy wciąż jeszcze są dla mnie problemem.

Pokaż trasę GPS

19 kwietnia – wyjazd po dwóch tygodniach bez roweru. Nie miałem sił po pracy by trenować. Nie miałem też szczęścia do pogody. Zapowiadane silne podmuchy wiatru miałem zamiar wykorzystać podczas jazdy powrotnej jednak coś mi się chyba pomyliło i wystartowałem z wiatrem. Początek był więc lekki, przyjemny. I może dobrze, że tak wyszło, bo zamiast pojechać bocznymi drogami w stronę Żyrardowa pojechałem Alejami Jerozolimskimi. Ruch samochodów był dość mały. Zjazd na drogę planowaną utrudniony przez jej remont. I wszystko byłoby fajnie gdyby nie ścieżki rowerowe i zakazy wjazdu rowerów. Raz nawet o mały włos nie spowodowałem wypadku gdy zamiast zejść z roweru na przejściu dla pieszych wjechałem sobie powoli. Do końca ścieżki dochodziło ogrodzenie sąsiadującej posesji szczelnie zasłaniające drogę. Ja wiem, że powinienem zejść z roweru. Wiem, że powinienem przeprowadzić rower. Że po przejściu przez jezdnię mogę znów na rower wsiąść. Tylko wykonywanie tej czynności kilkadziesiąt razy pod rząd jest po prostu nużące. I to podczas jazdy wzdłuż drogi uprzywilejowanej w stosunku do tych bocznych. Ktoś jednak uznał, że tak będzie bezpieczniej gdy rowerem będzie przejechać trudniej. W przyszłości postaram się nie jeździć przez Grodzisk Mazowiecki i kilka innych miejscowości utrudniających jazdę rowerzystom w imię bezpieczeństwa kierowców samochodów. W samym Grodzisku i tak musiałem przepuszczać pieszych przechodzących przez jezdnię w sposób nieprzepisowy. Może więc przepisy tam nie obowiązują, a ja byłem nadgorliwy? Nie ważne. Złościło mnie to i spowalniało. A wracając do zdarzenia, które mogło się dla mnie źle skończyć to i ja, i kierowca samochodu zahamowaliśmy gwałtownie i skutecznie. Na szczęście można hamować rozmawiając przez telefon komórkowy. No nie ja. Ale kierowca samochodu akurat miał jedną rękę zajętą. Tak dojechałem do Żyrardowa. Sądziłem, że najgorsze już jest za mną.
Sam Żyrardów obiecywałem sobie już wcześniej odwiedzić. Nie chodziło nawet o cmentarze wojenne, które tam chyba zniknęły. Nie chodziło też o cmentarz żydowski. Chodziło o dawną zabudowę przemysłową. Tym razem mniej więcej wiedziałem gdzie mam szukać kirkutu i Żyrardów był tylko mi po drodze. Minąłem interesujące dawne budynki mieszkalne osiedla robotniczego i odszukałem z pomocą map googla cmentarz. Wejście na jego teren wydaje się utrudnione. Jest szczelnie ogrodzony choć ślady wskazują na wizyty. Sam się nie zdecydowałem na wejście w obawie o rower – nie miałem go gdzie zostawić w miarę bezpiecznie. Ograniczyłem się tylko do objechania terenu cmentarza i kilka zdjęć przez płot.



Wracając do drogi, która miała mnie doprowadzić do Skierniewic zatrzymałem się na chwilę przy starych domach i zrobiłem im kilka zdjęć. Jedno z nich zamieszczam poniżej.



Pierwsze kilometry drogi do Skierniewic to był odpoczynek. Znacznie mniejsze natężenie ruchu samochodów. Las. Czasami pola. Miałem cichą nadzieję na dogonienie grupy szosowców, którzy tą samą drogą wyjechali przede mną z Żyrardowa. Nadzieja . Nie było na to najmniejszych szans. Ale jechało mi się tak lekko i przyjemnie… Aż do skrzyżowania z drogą krajową. Zapomniałem, że to nią miałem przejechać ostatnie kilometry. Ale to skrzyżowanie miało dla mnie coś na osłodzenie goryczy zjazdu na ruchliwszą drogę. Z lewej strony przy drodze dostrzegłem na wzniesieniu krzyże prawosławny i łaciński. Na wprost widziałem pomnik przypominający te stawiane na cmentarzach żołnierzy niemieckich poległych w I wojnie światowej.





Oczywiście były to cmentarze wojenne z okresu walk pod Bolimowem. Nie wiedziałem o nich ponieważ ten wyjazd traktowałem bardziej jak rekonesans przed przyszłymi poszukiwaniami cmentarzy. Teraz jechałem do Skierniewic by rzucić okiem na cmentarz żydowski i pobliski cmentarz wielowyznaniowy. Ale takie przypadkowe odkrycia cieszą nie mniej niż odnalezienie cmentarza ukrytego w lasach, czy wśród pól.
Do cmentarza żydowskiego jechałem trochę na wyczucie. Pamiętałem kilka nazw pobliskich ulic i mniej więcej ich układ. Ale znalazłem skraju ulicy Granicznej „drogowskaz”.



Bez niego być może bym cmentarza nie zauważył i pojechałbym dalej. Na terenie cmentarza oprócz odzyskanych macew są też pomniki



oraz mogiła zbiorowa.



I jak bardzo inaczej niż w Żyrardowie. Wejść można swobodnie. Niskie ogrodzenie nie odcina od ludzi. A tak samo jak w Żyrardowie tu też nie widać śladów zniszczeń, profanacji. Cmentarz jest zadbany i czysty. Może chodzi o lokalizację? W Żyrardowie kirkut jest otoczony domami. W Skierniewicach oddalony od nielicznych tu zabudowań.
Plan, bo taki przed wyjazdem powstał, przewidywał dalszą jazdę do Łowicza (początkowo miał to być Płock ale ten pomysł odrzuciłem zdając sobie sprawę z braku przygotowania do takiego wysiłku). Nie miałem ochoty jechać drogą krajową. Innej nie miałem, chciałem poszukać ale… Po ruszeniu na północ odkryłem, że wiatr jest już bardzo silny i jazda w terenie odkrytym może być katorgą. Skróciłem więc trasę i pojechałem w stronę Sochaczewa. Przed Bolimowem miałem kilka kilometrów lasu, który dawał skuteczną ochronę przeciwwiatrową. Pod samym Bolimowem, będąc na wiadukcie przypomniałem sobie, że w związku z budową drogi nad którą biegł wiadukt pojawiły się zmiany związane także z okolicznymi cmentarzami wojennymi. Tylko ja nie byłem zupełnie przygotowany do ich poszukiwania. Odwiedziłem więc tylko cmentarz po drugiej stronie Bolimowa, w Kolonii Bolimowska Wieś.



Od tego momentu rozpoczęły się moje zmagania z wiatrem. Choć nie miałem daleko do Sochaczewa i droga była droga to leżało na niej trochę połamanych suchych gałęzi, a wiatr momentami chciał mnie przewrócić lub zatrzymać. Sytuacja poprawiała się tylko wśród zabudowań lub przy zagajnikach. A do Warszawy przecież jeszcze daleko. W Sochaczewie zatrzymałem się na moment by zrobić zdjęcie wzgórza zamkowego. Chyba już zakończono prace konserwatorskie i ziemne – widziałem zwiedzających.



Od Sochaczewa do Warszawy miałem już wiatr prosto w twarz. Na dobry początek pomyliłem drogi i pojechałem w stronę drogi krajowej choć chciałem pojechać przez Kampinos. Teraz chodziło i o mniejszy ruch samochodowy ale też o osłonę przed wiatrem. Jak skutecznie osłaniały mnie zabudowania i las poczułem za Lesznem gdy znalazłem się terenie całkowicie odkrytym. Pojawił się ból mięśni. Sądziłem, że to skutek długiej przerwy w jeździe ale inni jadący w tą samą stronę co ja mieli także ciężko. Te ostatnie kilometry były najcięższe. Po nich już trudno było wykrzesać z siebie siły by wśród zabudowań w Warszawie jechać z przyzwoitą prędkością. Wypompowany plułem sobie w brodę, że nie pojechałem do Broku z którego wracałbym z wiatrem.

Pokaż trasę GPS

Wyjazd "służbowy". Dla odmiany pociągiem pojechałem z Warszawy do Puław. Endomondo już z autopauzą ale podczas postoju pod Otwockiem nadal "jechało". Po włączeniu pauzy już nie ruszyło. Mapa więc niepełna.

Pokaż trasę GPS